Van alle hypes die de laatste jaren onze contreien overspoelden was het Franse Nouvelle Vague met stip de meest relevante, de leukste en de meest geslaagde. Nouvelle Vague, het muzikale verbond tussen Marc Collin en Olivier Libaux, herwerkte op Guns Of Brixton’ een trits klassiekers van New Wave grootheden als Joy Division, The Cure en Depeche Mode tot Bossa Novadeuntjes. Spielerei was Guns Of Brixton nooit, daarvoor was hun vakmanschap te groot. En ook ironie behoorde nooit tot de ambitie van Guns Of Brixton, al ontglipte er ons een vage glimlach bij de pastiche die het duo maakte van Making Plans For Nigel, de culthit van XTC. De plaat bewees vooral dat de klassiekers van weleer tout court ijzersterke songs waren die de reïncarnatie wonderwel overleefden. Met Band A Part pikt het duo, vocaal bijgestaan door Camille, een lolita met ervaring, de draad weer op. Killing Moon van Echo And The Bunnyman opent het rijtje gevolgd door de grootste hits van The Buzzcocks, Bauhaus en Billy Idol. Op Band A Part wijkt het duo niet van de beproefde formule af. De songs worden simpel en puur gespeeld terwijl men rekent op het herkenningseffect. Collin en Libaux beheersen een arsenaal aan productiemiddelen maar gebruiken die kennis slechts met mondjesmaat. Niet alles is even sterk of overtuigend, zo vinden we hun versie van Blue Monday, het magnus opus van New Order, wat pit mist. Op andere momenten, zoals in het beklijvende Heart Of Glass van Blondie – Blondie was de reden waarom we halsoverkop de punk inrolden (wisten wij veel) – overklast hun versie moeiteloos het origineel, een huzarenstuk dat terecht bewondering afdwingt. ‘A Band Apart’ bewijst dat Nouvelle Vague veel meer is dan een goedkoop trucje of een half ideetje. ‘De meest boeiende covergroep van deze aardbol’, dat is de passende omschrijving die we zochten.