Badlands, het debuut van eenmansproject Dirty Beaches, is de volgende stap in de chillwave. Daar waar bands als Washed Out, Twin Sister of Future Islands hun geluid assembleren uit flarden uit de jaren 1980, reist Alex Zhang Hungtai nog drie decennia verder terug in de tijd. Zijn geluid verwijst naar de rockabilly en rock-n-roll in de kinderenschoenen, maar dat in een zelfde aanpak als de wijze waarop bovenstaande heren de jaren 1980 herbeleven. De sfeer op Badlands valt het beste te omschrijven als een oneindige treintocht door het donkere Amerika. Duister, rockabilly verpakt in echo, vervorming en feedback, met daar onder een zeer constante tred. De schuifelaars, zoals True Blue en Lord Knows Best, klinken stuk voor stuk als een laatste dans, een afscheid. En zo is heel de plaat een doortocht, zonder moment van binding. Het geluid van een rusteloze en oude ziel die zoekende is naar zijn eigen plek. Een zoektocht die begint bij de psychobilly van The Cramps en vandaar uit dieper de tijd induikt, maar dat wel met eigentijdse middelen, het collagewerk van de lofi om zo te komen tot iets wat wellicht het best te beschrijven valt als Chillbilly. Bol van de herkenning in een onbekende en bedreigende context.