Op het Australische label Synaesthesia mocht Robin Fox als eerste een muziekdvd uitbrengen. Fox debuteert hier als soloartiest met een conceptueel sterk uitgesproken formule: het samengaan van beeld met geluid. Muzikaal gezien bedient de Australiër zich van elektronica, op oude leest geschoeid. De componist treitert de kijker vijfenzeventig minuten lang met sinussen, zaagtand- en blokgolven, alsook ritmische ruis van allerlei toonhoogtes. Als begeleiding maakte hij gesynchroniseerde beelden op een oscilloscoop, waarbij we vermoeden dat de geluidssignalen als invoersignaal dienden voor het meettoestel. Waar labotechnici de oscilloscoop enkel gebruiken voor metingen, tovert Fox mooie symmetrische patronen, lissajous-figuren en dansende spiralen op het scherm. Allemaal niet erg vanzelfsprekend. Spontane herinneringen aan talloze verloren uren met het knutselboekje-voor-nerds Elektuur op de schoot, komen naar boven. Kernvraag blijft evenwel of dit staaltje van technisch kunnen ook een interessante kijkervaring oplevert, want daar knelt nu net het schoentje. In de geluidenbrij ontbreken ritmeontwikkelingen, emoties en melodieën. En te lang in zo’n barre steppe van effecten vertoeven, maakt van de dvd eerder een oefening in geduld dan een aangename kijkbeurt. Eén van de grootste minpunten is trouwens het feit dat het schijfje de kijker in het ongewisse laat over doel en opzet van het experiment. Enige uitleg of een kort interview had het geheel nog wat geloofwaardigheid kunnen meegeven. Nu is het bij een te vrijblijvende oefening gebleven.