In het land der hedendaagse psychedelische rocktovenaars kan er maar één band de koning zijn. En die is al enkele platen lang Wooden Shjips. Sinds hun vorige plaat, West hield bandlid Erik Ripley Johnson zich volop bezig met het eveneens heerlijke Moon Duo. In die tussenperiode verhuisden hij en ander bandlid Omar Ahsanuddin van San Francisco naar het iets noordelijker gelegen Portland, Oregon. Tussen de bandleden is er meer misschien iets meer fysieke afstand opgetreden, maar zet ze samen en ze bewijzen waarom ze nog altijd één van de beste psychedelische rockers van het moment zijn. Hun mix van krautrock, spacerock, experimentele dronerock en jaren 1960 hippiejams klinkt nog altijd volstrekt eigen en uniek. Het geluid kennen we dus en de invloeden (Neu!, Suicide en The Velvet Underground) blijven ook overeind. Toch slagen de vier er opnieuw in om ons mee te zuigen in hun veertig minuten durende trip. Ze openen nog vrij rustig met het titelnummer. Vanaf Ruins trekken ze het tempo op om niet direct te lossen. Hoewel, in These Shadows horen we een meer ingetogen band als ze plots zowaar een akoestische gitaar bovenhalen. Daarna volgt tijdens de gitaardraaikolk van In the Roses een eerste hoogtepunt. Via een tussenstop komen we bij Servants, een tweede hoogtepunt. Een verstoorde gitaarsolo, een in de verte pompend orgeltje, een als maar voortjakkerende drum en flarden zang die opduiken vanuit de mist. Alle elementen zijn aanwezig om dit en ook andere nummers op een hoog niveau te brengen. Het spaceship van Wooden Shjips is terug en de band bevestigt dat ze tovenaars blijven.