Fennesz hoef je weinig te vertellen over muzikaal gevoel voor harmonie. Het druipt van ‘Kae’ af, dat als met vertraagde vleugelslag de soundtrack voor ‘AUN’ inleidt. ‘AUN’ is een filmische parabel van de hand van Edgar Honetschläger, een Oostenrijkse kunstenaar en cineast, die met een film vol symboliek en magische beelden verhaalt over de verhouding tussen mens en natuur, en de zoektocht naar een ecologisch meer duurzame toekomst. Deels put de film daarbij uit de leer van het shintoïsme. ‘Japan’ en ‘soundtrack’ in één review, dat kan maar één ding betekenen, en inderdaad: ook hier heeft Ryuichi Sakamoto zn rol. Met hem schreef Fennesz eerder ‘Cendre’, waaruit voor deze soundtrack een drietal tracks werd geplukt. Vooral ‘Haru’ en het met veldopnamen ingekleurde ‘Trace’ stellen daarbij de melodie voorop: Sakamoto toonde zich vaker al een meester in het bespelen van toetsen op een bijna naïef-emotionele manier. Met ‘Sekai’ en ‘Sasazuka’ speelt Fennesz gitaar in een echokamer, ‘Euclides’ kleurt ambientesk met een gemoduleerde synth. In ‘Mori’ gebeurt weinig meer dan het beroeren van een klankschaal, maar ‘Aun40’ verruimt de blik met roezig zoemende blazers. ‘Nemuru’ is in een pastorale sfeer gedrenkt, ‘Himitsu’ kent een donkerder atmosfeer. De strijkers in ‘Aun80’ onderstrepen die geladenheid nog: de harde realiteit sluipt binnen, een droom gaat verloren, zo lijkt. Bezinning volgt met het behoedzame gitaarspel in ‘Nympha’ en de verstillende eenvoud van ‘Shinu’. ‘Hikari’ tot slot reikt naar de ambient van Brian Eno van de jaren 1980. Als muziek de ziel van een film is, zit het absoluut snor met deze ‘AUN’.