35 minuten donkere verhalen over het Leven, Liefde, Eenzaamheid, Verlatingsangst, en langzame Zelfmoord(!) verpakt in een heerlijke sloom (maar swingend) bluegrass jasje. Wat wil je nog meer als de lente maar niet wil doorbreken? Niet zo veel eigenlijk.. Whitmore bezit het talent om zijn verhalen te vertellen zonder enig vorm van ironie waardoor het bijna pijnlijk dichtbij komt. Met zijn doorleefde stem (verbazend voor iemand van zo jonge leeftijd) vol met drank & sigaretten neigt het soms naar een jonge Tom Waits ten tijde van ‘Closing Time’ maar dan met de duisternis van Johnny Cash. In deze tijd van het opeens zo hippe ‘New Folk’ gedreutel kan ik je vertellen dat het een zaligheid is om iemand goudeerlijk de blues te horen verkondigen zonder moeilijk bedacht te klinken. Withmore heeft dezelfde afslag genomen als Leadbelly, Charley Pattonen de eerder genoemde Tom Waits. We mogen hopen dat die weg zo eenzaam blijft als die nu is met af en toe een opnamestudio om alle ellende op plaat te zetten.
(lh)