Aidan Baker is al net zo’n productief baasje als zijn maatje Eric Quach (Thisquietarmy). Soms spelen ze zelfs samen, zoals in het Hypnodrone Ensemble. Bij Adoran gaat Baker in dialoog met Dorian Williamson (Northumbria, Holoscene). Na twee albums op het Gentse Consouling (‘Adoran’ en ‘Children Of Mars’) en ‘Egregore’, dat enkel digitaal werd uitgebracht, vond Baker een onderkomen bij het Groningse Tartarus. In een oplage van honderd cassettes krijgen we twee nummers van net over de twintig minuten voorgeschoteld die het duo via filesharing heeft geconstrueerd. Williamson in Cobourg, Canada en Baker in zijn huidige verblijfplaats Berlijn kozen voor trippy minimalistische drones zonder veel franjes. Afstand doet er niet toe in dit geval. Adoran klinkt nog steeds als Adoran, misschien iets opener van geluid, maar voor het overige is die typische drone behouden gebleven. Ook op Tartarus is het nieuwe nummer van Cryptae, een clusterbom van net geen negentien minuten dat wordt geperst op wit vinyl, één zijde muziek en de andere kant een ets, in een oplage van driehonderd exemplaren in samenwerking met Sentient Ruin Laboratories. Op dat label uit Los Angeles verscheen het debuut van Cryptae op cassette, waar de band zijn gading vond in een hele resem gelijkgestemden. Mocht je het zijn vergeten, Cryptae is een van de vele bands van René Aquarius, die van onder meer Dead Neanderthals en Celestial Bodies. Kees Peerdeman staat opnieuw garant voor de doodsrochel en het snarenwerk. Waar op de demo de drang naar het maken van oude death metal nog heel groot was, laat het duo op dit stuk volop ruimte voor experiment. Het hoeft niet meer aanhoudend te razen. Experimenteel en rauw, gedeformeerd en trance verwekkend, dat wel. Ook in deze setting zijn de aangehouden drumbeats van Aquarius heel herkenbaar, al zit er heel wat variatie in de tempo’s en wordt zodoende een bepaald ritme minder lang aangehouden dan bij Dead Neanderthals bijvoorbeeld. Cryptae trekt de grenzen van death metal van de jaren 1990 een heel eind op, voorbij de chaos van Morbid Angel en Incantation en voorbij de lompheid van vroege Swans en Discharge. Het geluid van Cryptae staat vooral op zichzelf, alsof het duo alle invloeden diep heeft ingezogen, er bewust op knabbelde en alles vol weerzin er opnieuw uitspuwde. Het resultaat is het sublieme ‘Vestigial’.