We Are The Ocean dingt naar de hand van een nog groter publiek. Sinds 2007 brengen ze nu en dan een plaat uit, ‘Ark’ is hun vierde, en toeren de wereld rond met bands als Funeral For A Friend, Lostprophets, The Used en Fightstar. In het begin was de groep nog te situeren binnen de posthardcore, maar met elke plaat, en zeker sinds het opstappen van voormalig zanger en frontman Dan Brown in 2012, net voor de opnames van hun derde ‘Maybe Today, Maybe Tomorrow’ (2012), verschuift het geluid alsmaar meer richting stadion-annex festivalweiderock. Groots, alsmaar minder geïnspireerd en gericht op bombast en meezinggehalte dus, met een niet te verbergen fascinatie voor Foo Fighters. We Are The Ocean moet echter op elk gebied serieus opkijken naar het grote voorbeeld. De zang is minder, al past die toch behoorlijk binnen het kader van dit soort afgelikte stadionrock, en ook de nummers zelf zijn een stuk minder aanstekelijk. Bij ‘Holy Fire’, het einde van de plaat nadert, doet de band een ballade stijl U2, en daar hebben we schijt aan. Alles zit goed in elkaar, klinkt goed, maar mist eigenlijk elke vorm van bezieling. En dat geldt eigenlijk voor alle twaalf nummers. Niet geschikt voor ons, deze plaat.