Bassist Joe Achesons Hidden Orchestra maakte meteen grote sier met debuutalbum ‘Night Walks’ (2010), dat meer dan 10.000 keer over de toonbank ging en een buzz op gang bracht die nog steeds lopende is. Uiteenlopende figuren als Jamie Cullum en Gilles Peterson bejubelden de band, die met zijn elektronische jazz, waarmee zowel aansluiting werd gezocht bij de postjazz van het Portico Quartet als de muziekcultuur van Bristol (thuisstad van label Tru Thoughts), verschillende niches bij elkaar bracht. Op ‘Archipelago’ is dat weer het geval. Vanaf opener ‘Overture’ is het genieten bij het aanhoren van dat naadloos samengaan van ritmische stuwing (drummers Tim Lane en Jamie Graham), lome baslijnen en samples (Acheson), piano en viool (Poppy Ackroyd), en nog een hele resem erbij gesleepte klanken en gastbijdragen die het palet enkel nog verrijken. ‘Archipelago’ klinkt door en door hedendaags met al die hints uit hip- en triphop, de iele melodieën, exotische/zweverige ritmiek (‘Flight’) en beats uit de clubsfeer (‘Vorka’). Allemaal erg indrukwekkend als luisterervaring, maar niet altijd even memorabel. De klaterende en pompende ritmes van ‘Reminder’ zijn aanstekelijk, hier en daar lijkt het kwartet te willen solliciteren naar een Bond-thema en het pompeuze ‘Seven Hunters’ lijkt een suitegevoel te ambiëren, maar telkens blijft het knauwende besef nazinderen dat er iets ontbreekt. De panache van Jaga Jazzist, de bloedmooie melodieën en texturen van het Portico Quartet of de verrassende momenten van revelatie van het Cinematic Orchestra? Geen idee, maar met ‘Archipelago’ trekt Hidden Orchestra de kaart van de sonische overdondering zonder het ook écht hard te kunnen maken met een straffe fundering. Een beetje het verhaal van style over substance dus, al is dat eerste wel zo nauwkeurig uitgewerkt dat het hen vergeven kan worden. De eerste vijf luisterbeurten toch.