Hallo! Mijn naam is Liam Singer en ik luister thuis graag naar Arcade Fire, The Chills, minimal music en de nieuwe lichting neo-klassieke componisten. Ook kan ik Brian Wilson bij tijd heel erg waarderen, muziek met meerdere lagen en vol verschillende spannende wendingen en een gebruik van ongebruikelijke instrumenten voor de pop. Het is muziek die ik zelf ook probeer te maken: avontuurlijke, experimentele multi-instrumentale indiepop met een knipoog naar barok en een ruime invulling in de arrangementen. Helaas lukt het mij daarbij niet altijd om te ontsnappen aan de oren en muzikale kennis van de recensent, waardoor je bij een aantal nummers al snel aan bovenstaande artiesten zult denken wanneer je mijn laatste plaat ‘Arc Iris’ beluistert. Niet dat dat erg is, want ik weet als multi-instrumentalist mijn eigenzinnige liedjes wel breed en aansprekend in te vullen. Dit vooral ook omdat ik mijn klassieke scholing op uitdagende wijze weet te verwerken, iets dat je bij de bovenstaande acts niet snel terug zult horen. Kleine momenten van operette, stukjes neo-klassiek, verwerkt tot innemende pakjes kamerpop. Enkele momenten zul je wellicht zelfs denken aan Nils Frahm en zijn vrienden op Erased Tapes Records, of de eerste platen van het Deense kamerpop ensemble Efterklang. Net als deze artiesten houd ik mijn werk graag simpel voor het oor, zelfs in de meest complexe composities. Wees dus niet gevreesd om mijn vierde album ‘Arc Iris’ eens uit te proberen. Zeker als je een voorliefde hebt voor barokpop en minimale muziek, zou ik je wel eens positief kunnen verrassen.