Het jonge septet Aranis won de afgelopen jaren reeds enkele muziekprijzen, doch brak nog niet door tot op een niveau waar ze veel belangstelling kreeg van de pers. Uiterst onterecht, zo blijkt nu bij het verschijnen van hun nieuwe langspeler. Hun recentste worp bundelt elf zelfgeschreven composities, balancerend op de grens tussen klassieke muziek, minimalisme en art rock. Het zevental krijgt het voor elkaar dat hun nummers, ondanks de kruisbestuiving van moeilijkere genres, nergens gekunsteld of elitair klinken. Zwierige melodieën, pompende ritmes en knipoogjes naar wereldmuziek (tango om een voorbeeld te noemen) dompelen de luisteraar onder in een verfrissend bad. De volledig akoestische band (een strijkkwartet uitgebreid met dwarsfluit, piano en accordeon) zet met superieur technisch vernuft de Belgische traditie van urban chamber rock in het verleden vertolkt door groepen zoals Louise Avenue en Cro Magnon verder. Wie wars van alle elektronische tendensen openstaat voor een verrassende luisterervaring, weet waar hij moet zijn.