Uit Lima, Peru komt deze band, en dat is nu niet onmiddellijk een stad en een land van waaruit we een stevige scheut punkrock verwachten. En toch is dat wat La Ira De Dios al enkele jaren plegen te doen. Zelf stellen ze dat ze psychedelische punk spelen en heel luid op de koop toe. Na het debuut in 2005 is deze plaat al de vierde op rij die vastlegt hoe fel dit trio tekeer kan gaan. Zeker de eerste drie nummers staan als een huis. Opener Revolucion gooit nog wat surf in de mix, terwijl No Hay Control en Misantropo recht uit het boekje van New Bomb Turks komen. Felle punkrock, pakkend en rauw tegelijk, leuke melodieën, de juiste attitude en een overdosis aan quasi alles. De titel van deze plaat is een woordspeling met hun andere grote voorbeeld The Clash in gedachten. De revolutie zal worden gepredikt, maar het is wachten tot het einde van de plaat alvorens het vuur echt weer uit zijn sloffen vliegt. De songs die we tussendoor op ons bord krijgen, klinken te braaf en bezadigd, of gooien te veel Bored! toe en te weinig Stooges. La Ira De Dios blijft vooral een liveband die op een podium het best tot zijn recht komt, als alle energie kan worden geventileerd en het minder nauw steekt. Op een schijfje weet de band telkens weer slechts half te overtuigen, maar dat is nog heel wat beter dan helemaal niet.