Apocalyptica is ooit begonnen als een Metallica-tributeband, met het debuut Plays Metallica By Four Cellos tot gevolg. Het kwartet maakte daarvoor gretig gebruik van de erudiete klassieke scholing die zijn leden hadden genoten. De keuze voor cello als instrument was misschien weinig conventioneel, maar de combinatie van hun voorliefde voor heavy metal met dat instrument leidde tot vuurwerk. Inmiddels is Apocalyptica verder geëvolueerd en worden er op het nieuwe album zelfs geen covers meer gebracht. Ook het instrumentarium wordt alsmaar ruimer. De drums gebruikten ze al langer, maar ook gitaar en bas winnen veld. Jammer genoeg voelt de inmiddels tot een trio gereduceerde band zich ook geroepen om gastvocalisten uit te nodigen. De pipos van The Rasmus en Him mogen dan wel hip en/of populair zijn, op dit schijfje helpen ze een aantal nummers volledig om zeep. Apocalyptica, dat is een band die hoort te staan voor instrumentale harde muziek. Punt. Dave Lombardo (Slayer) drumt in tegenstelling tot het vorige album slechts op één nummer, maar Betrayel/Forgiveness is dan ook ijzersterk. Het Apocalyptica-geluid is voller geworden, maar de verruiming zorgt er ook voor dat de band steeds alledaagser gaat klinken. Het bonusmateriaal is bedroevend slecht: hetzelfde erbarmelijke liedje opeenvolgend in het Engels, Frans en Duits gekweeld door chanteuse Mona. Als u deze cd koopt, koop hem dan zonder de bonussen. Die halen alleen maar de coherentie uit de plaat.