Het Londense O.children (vernoemd naar een track van Nick Cave) bracht twee jaar terug een verdienstelijk gelijknamig debuut uit, dat vol stond met donkere indiepop die vooral door de blogs goed werd ontvangen. Inmiddels is het tijd voor hun tweede album, getiteld ‘Apnea’, dat wederom gedragen wordt door de ongelooflijk diepe stem van zanger Tobi O’Kandi. De eerste luisterbeurten is deze stem eigenlijk het enige dat de aandacht weet te trekken en dat komt vooral omdat hij gewoon erg goed is. Vergelijkingen met Mark Lanegan in Soulsavers komen naar voren, hoewel O’Kandi het rauwe randje van Lanegan ontbeert. Openingstrack ‘Holy Wood’ is aardig en heeft door de nodige reverb een mooi ouderwets eighties geluid en ‘The Realest’ heeft een sterk en aanstekelijk refrein, maar de meeste nummers beklijven niet direct. Maar ‘Apnea’ is een beetje als een nieuw deken waaronder het eerst nog wat koud is, maar waar het vervolgens steeds warmer en aangenamer onder begint te worden. Langzaam begint de muziek in te zakken en blijkt vooral ‘I Know (You Love Me)’ een erg fijn nummer met de mooie zanglijn “yesterday I saw myself/in the arms of somebody else”, die we al snel ongemerkt mee beginnen te zingen. O. Children is een band met een typisch Brits geluid in de new wave/donkere folk-stijl van Editors en Hurts die perfect zou passen op een lome festivalzondagmiddag. Oftewel zo’n fijne herfstplaat voor in de zomer.