Herinnert u zich nog hoe we een jaar of drie geleden altegader dweepten met chillwave? En hoe we dat genre vervolgens even snel vergaten als de kont van Pippa Middleton? Zelfs Toro Y Moi, destijds behorend tot de voorhoede, heeft het genre voorgoed afgeschreven. Op Anything In Return heeft de vitaliteit het volledig overgenomen van de timiditeit, en prevaleren de funky grooves op de dromerige klanken van weleer. Toro Y Moi zijn meesterschap zit evenwel nog steeds in de details; in de speelse gitaarlijntjes van Studies, of de dubby insteek van Touch. Rose Quartz en Say That lonken dan weer expliciet richting dansvloer. Het tweede deel van dit album zit vol knipogen richting r&b en laat horen dat deze jongen nog lang niet aan het einde van zijn kunnen zit. Artiesten die weigeren zichzelf te herhalen, hebben altijd al een streepje voor ten huize Gonzo (circus). En het gemak waarmee Toro Y Moi zichzelf heruitvindt, verdient dan ook ons grootste respect. Wacht maar tot de zomer straks zijn intrede maakt, de terrasjes vollopen en de barbecuestelletjes worden bovengehaald. Dan zal Anything In Return pas echt van goudwaarde blijken.