Ghédalia Tazartès (°1947) is een enigmatisch, uniek én absoluut authentiek figuur binnen de hedendaagse experimentele muziek. Vanuit zijn éénkamerappartement cum rariteitenkabinet in het Parijse Bastille-district, bestookt hij de wereld al meer dan dertig jaar los van scenes, trends of welke avantgarde dan ook – met volstrekt unieke opnames, waarin vooral s mans bijzondere stemgeluid en de taperecorders waarmee hij die stem opneemt een hoofdrol spelen. Na zijn zesde plaat Voyage à lOmbre uit 1997, bleef het negen lange jaren stil rond Tazartès. Tot in 2006 5 Rimbaud 1 Verlaine en Les Danseurs De La Pluie verschenen, waarmee Tazartès een nieuwe en uiterst productieve periode inluidde. Deze Ante-Mortem is alweer s mans twaalfde plaat, waarop hij vijfentwintig nummers (handig un, deux, trois, etc… getiteld) lang alle uithoeken van zijn stem verkent. Dat gaat van grotendeels in een zelfverzonnen lingo gezongen, tussen extase en waanzin balancerende kreten, nasale klanken die we eerder associëren met minaretten bij opkomende zon, tot stukken Franstalige spoken word, waarvan we de oorsprong te raden hebben. Als Tazartès (op Dix) zelfs aan het croonen slaat, doet hij vreemd genoeg denken aan de kunstgebitloze Josse De Pauw, in het muziektheaterstuk Weg. En laat dat toevallig het énige stuk theater zijn dat we ooit nog een tweede keer zouden willen zien… Hoewel Tazartès sinds 2009 ook in trio speelt met David Fenech en generatiegenoot Jac Berrocal, is alle muziek op Ante-Mortem door Tazartès zelf ingespeeld. Nummers worden schijnbaar arbitrair geknipt en themas duiken her en der al dan niet gemanipuleerd weer op. In Onze echoot de keelzang en de distortion (gitaar?) Master Musicians of Bukkake – ongetwijfeld géén onderdeel van Tazartèz’ platenkast – maar net zo goed drapeert de man zijn stem over korte en lange synthdrones of harshnoise-miniatuurtjes. Als dubbele uitsmijter krijgen we eerst een bluesrenditie van Ave Maria, waar Tazartes ook nog een tweede versie achteraan smijt die (een heel klein beetje) meer trouw blijft aan Schuberts originele partituur. Ave Maria en Mama Mia inderdaad: leve Ghédalia Tazartès!