Benjamin John Power, ooit de helft van het onvolprezen Fuck Buttons, heeft een lastig jaar achter de rug. Persoonlijke besognes en verlies, en de mensheid die gewillig aan honderd per uur naar die muur aan het vlammen is, gedirigeerd door megaconcerns en een tomeloos consumeren. Die frustraties hebben zich gekatalyseerd naar een nieuwe plaat. Na een intro kletst ‘Death Drop’ zonder omwegen binnen. Een harde industriële kraker met gecomprimeerde black metalachtige zang. Je wordt direct naar de hoek van de kamer gedrumd. ‘House Vs House’ laat ons weer mijmeren hoe goed Fuck Buttons eigenlijk wel was want dit nummer draagt echo’s van dat vorig project mee. De stem die erop ligt en aan late eighties synthpop doet denken bezorgt ons normaal krullende tenen maar hier kunnen we er wonderwel mee leven. ‘Hush Money’ dient zich aan als de olijke Joris tussen het geheel, maar zoals altijd bedriegt de schijn bij Blanck Mass. Er zitten scherpe randen van ongemakkelijkheid aan deze eurotrasher. De plaat is hier niet om te behagen, dat is wel duidelijk. Je dat gevoel geven, om je direct daarna een stevige kneep in de billen te geven, dat wel. Dat liefde niet altijd zoetgevooisd is, maar ook dikwijls eens smerige praat verkoopt klinkt door in ‘Love Is A Parasite’, een nummer dat op twee benen hinkt. Dat van hoop en complete desillusie. ‘Creature/West Fuqua’ dient als een soort interludium tot de twee laatste nummers van de plaat, waarbij de voorlaatste ‘No Dice’ iets te licht is om te blijven hangen. Of is dat nu tegenstrijdig? ‘Wings Of Hate’ daarentegen – what’s in a name – hakt er wel behoorlijk in en sluit de plaat af zoals ze begon: met een dreunende, licht claustrofobische kraker die ook weer herinneringen aan Fuck Buttons oproept.