Dylan Carlson is een kat met negen levens. Het scheelde echt geen spreekwoordelijk haar of de man had zijn zware drugsverslaving niet kunnen navertellen. In de vroege jaren 1990 had hij nochtans, zo bleek helaas pas veel later, muziekgeschiedenis geschreven met trendsettende albums als Earth 2 (1993) en Phase 3: Thrones And Dominions (95). Hij was in zijn eentje namelijk verantwoordelijk voor een nieuw genre, namelijk dronemetal en bijgevolg de (in)directe inspiratiebron voor een legioen aan volgelingen zoals Asva, Fear Falls Burning en uiteraard Sunn0))). Die laatste is, zo weten we nu, zelfs begonnen als een Earth-tribute band. Nadien gleed Carlson verder de persoonlijke diepte en muzikale vergetelheid in. Om een decennium later een nooit geziene comeback te maken met Hex; Or Printing In The Infernal Method (2005). De combinatie van Spartaans minimalistische drones en doom had dan plaats gemaakt voor een geluid dat eerder putte uit donkere jazz, country, folk en postrock dan metal. Dat nieuwe elan leidde in 2008 tot een afgetekend hoogtepunt in de carrière van Earth, namelijk The Bees Made Honey In The Lions Skull waarop de nieuwe identiteit van de band werd geperfectioneerd en zelfs Bill Frisell als gastmuzikant opdook. Vorig jaar verscheen het eerste luik van Angels Of Darkness, Demons Of Light en nu is er het vervolg. Net zoals op die voorganger bewandelt Earth een dunne koord tussen onderhoudend en ronduit saai. Echt veel spannends lijkt er ditmaal niet te gebeuren en ook een andere inkleuring van het geluid celliste Lori Goldston krijgt aanzienlijk meer plaats toegewezen kan de boel niet echt bij elkaar houden. Dat bleek ook al tijdens hun recentste Europese doortocht: te weinig variatie, te weinig spanningsopbouw, te veel schetsmatige composities en een pertinent gebrek aan dynamiek. Opvallend: de muzikale ontwikkeling bij Earth lijkt sterk af te hangen van de immer wisselende line-up en bijgevolg het gebruikte instrumentarium. Conclusie: hoog tijd om de boel radicaal door elkaar te gooien!