Gezond en wel en eindelijk in staat om zijn demonen te beteugelen zonder zichzelf in de vernieling te helpen. Dat is Dylan Carlson sinds het album Hex; Or Printing In The Infernal Method uit 2005 en dus actiever dan ooit. Voor dat album was er een jarenlang hiaat, en was iedereen de band vergeten. Sinds Hex en de nieuwe muzikale koers, van dronedoom naar meer songgerichte, door country en jazz beïnvloede, lange instrumentale stukken waarin behalve voor gitaar en bas ook ruimte is voor andere instrumenten, gaat het goed met Earth en Carlson. Zo goed zelfs dat hij het ambitieuze idee heeft gehad om een tweeledig album te maken, waarvan dit deel één is. Deel twee zou normaal gezien volgend jaar moeten verschijnen. Het is een welkome plaat, na de overgangscompilatie A Bureaucratic Desire For Extra-Capsular Extraction. Vijf lange, ingetogen stukken, die weer net iets anders klinken dan de voorgaande projecten van Carlson. Geen country of jazz meer, wel melancholische, minimalistische songs die opnieuw volledig de dronetoer op gaan. Met de toevoeging van drums en vooral een sporadisch prominent aanwezige cello kleurt Earth zijn sound weer net even anders. Hij beschouwt dit album als zijn meest melodieuze en riffgeoriënteerde ooit, en hij heeft gelijk. De songs zijn dan wel lang, ze hebben kop en staart, variatie en sfeer, al is die nog steeds weinig kleurrijk. Misschien maar best ook, want als Dylan Carlson uitbundig gelukkig zou zijn, dan is het met Earth afgelopen. Deze songs passen perfect bij het geneuzel dat hij als praten beschouwt, en hij lijkt ook eindelijk bevredigende medemuzikanten te hebben gevonden die de sound van Earth naar het podium weten te vertalen zoals hij het wil. We zijn benieuwd hoe deel twee zal klinken en of die plaat essentiële verschillen zal bevatten tegenover dit eerste.