Één groot verschil van ‘Ancient Future’ met de vorige cd van Willits + Sakamoto (het eveneens oxymoronisch getitelde ‘Ocean Fire’ uit 2007 de Japanse editie, die eerder uitkwam dan de editie op 12k) is het verschil tussen het welhaast atonale, exclusief op textuur en sfeer/sensatie gestoelde, karakter van ‘Ocean Fire’, in vergelijking met het meer op een conventionele wijze muzikale, harmonieuze karakter van ‘Ancient Future’. Anderzijds lijkt de relatie tussen thematiek / narratief waarvan in beide gevallen de cd vergezeld gaat, en de verklanking hiervan juist in het geval van ‘Ocean Fire’ die juist abstracter klonk een stuk eenduidiger. Na de milieuproblematiek te hebben getackled met ‘Ocean Fire’, is de thematiek van ‘Ancient Future’ wellicht nog topzwaarder: zelfcreatie en uiteindelijke aanvaarding van het lot en het hele leven en, mogen we aanvullen: het geloof dat alles goed zal komen. Al met al niet minder dan een spiritueel manifest; in dit geval echter niet, zoals veel van dergelijke pseudo-manifesten, ingekleed in een eenvormig en spanningsloos harmonisch palet, maar verklankt in een krachtenspel van uitersten, van tegenover elkaar staande, elkaar tegelijkertijd aantrekkende en afstotende polariteiten van vorm en flux, harmonie en atonaliteit, toon en pulsatie, golf en trilling. Met name Willits door veel technologische knowhow geïnspireerde reacties (en interventies) op het ontrollende drama van Ryuichis pianospel bezitten een enorme plasticiteit. Daarbij lijkt met name Willits’ relatie tot dit materiaal als een demiurg ten overstaan van de primordiale materie van voor de schepping congruent te zijn met de genoemde thematiek van zelfcreatie van de cd.