Dat moet een interessant adresboekje zijn, dat de heren van Strange Attractor op zak dragen. Als je voor een album de bassist van Bauhaus (David J), de bassist van Wire (Graham Lewis), een vermaard Swans-lid (Jarboe) en de voorman van Tuxedomoon (Blaine L. Reininger) weet te strikken, dan is er op je netwerk alvast niets aan te merken. Logisch, als je hoort dat Strange Attractor bestaat uit Niels van Hoorn (The Legendary Pink Dots) en Richard van Kruysdijk (Sonar Lodge en Phallus Dei). ‘Anatomy Of A Tear’ is hun derde album. Van Hoorn houdt zich grotendeels bezig met zijn collectie saxen terwijl Van Kruysdijk voor de elektronica zorgt. Dat laatste is vaak net iets te clean opgenomen op dit album. En dan valt niet langer te verhullen dat veel van die elektronica wel erg doorsnee is. En klinkt het blaaswerk als niet meer dan opvulling. Strange Attractor is op haar best wanneer beide voornoemde valkuilen worden vermeden. Op ‘Ray Potato’ bijvoorbeeld, dat een flinke duw in de goede richting krijgt van Reininger en zijn viool, of ‘Iron Horse’ waar Graham Lewis met stem en (bas)gitaar het prijspaard is en ook het titelnummer heeft in alle hectiek een zekere charme. Dan is het spannend, dan zijn de heren van Strange Attractor op hun best en dan is dit album opperbest. Het zet de andere vijf nummers iets te veel in de schaduw.