Zouden er mensen zijn die alles van David Grubbs verzamelen? Tot de eeuwwisseling kon zo een collectie nog spannend en gevarieerd zijn (denk maar aan zijn werk bij Squirrel Bait, Bastro en Gastr Del Sol, en zijn eerste soloplaten), maar wat Grubbs sindsdien op de wereld loslaat, begint toch wel heel erg voorspelbaar te worden. Zijn gitaarmotiefjes herken je meteen (akkoordenschemas gebruikt hij nauwelijks), maar klinken dan ook erg inwisselbaar. Nu eens gebruikt hij ze als troubadour, dan weer worden ze gemonteerd op uptempo drums, maar in wezen worden al zijn liedjes op dezelfde manier in elkaar gezet. Als pure songwriter gebruikt hij zijn gitaar in functie van de verhalen: ze begeleiden de zanglijnen, en mogen tijdelijk uit de band springen bij de vertelpauzes. Had hij deze zes nummers tellende plaat (vijf liedjes plus tien minuten ambient) een jaar of tien geleden uitgebracht, dan hadden we ze op haar intrinsieke waarde kunnen beoordelen, maar te veel van hetzelfde is te veel van hetzelfde. Misschien moet Grubbs maar eens opnieuw op zoek naar een groep?