Met het oog op het forceren van een doorbraak in Europa brengt het vanuit Bologna opererende A Toys Orchestra een compilatiealbum op de markt dat een dwarsdoorsnede wil zijn van de vier eerdere platen die de band reeds in het thuisland uitbracht. Het album is tevens een verkennen van de markt en de voorloper van een heus nieuw album. Aftasten of er buiten Italië interesse bestaat en of het de moeite loont om de nieuwe cd ook in een aantal andere landen uit te brengen. Het is allemaal mooi uitgedokterd en goed geprobeerd, maar we twijfelen er nogal aan of A Toys Orchestra elders dan in het thuisland veel potten zal breken. In eigen land worden ze al jaren tot de betere indiebands gerekend. Daarbuiten is de concurrentie uiteraard een stuk groter en dan komen we al snel tot de constatering dat het gros van de liedjes absoluut niet kan opboksen tegen die concurrentie. Ontstaan uit de punkband Mesulid in 1998 maakt het kwartet liedjes die geënt zijn op pop uit de jaren 1960 en 1970 met hier en daar een licht psychedelische toets. Pogingen tot ideëel en melodieus samen zingen, een dame aan boord maar ook een overjaarse hippie, het zijn niet echt elementen die ons uit het lood slaan. Gelukkig is er wat afwisseling. Die komt vooral omdat geput werd uit verschillende albums die in de loop der jaren werden uitgebracht. Een volledig album op zich zouden we waarschijnlijk nauwelijks volhouden. Het kabbelt te veel op de achtergrond, verrast nauwelijks en weet ons nergens mee te slepen. Het zal Italië blijven voor deze band.