Tijdens het luisteren naar (Amsterdam) Memory Space waan je je in een labyrint van geluid. Zes verschillende paden doorkruisen elkaar en buigen zich om je heen. Bij elke hoek die je omgaat of bocht die je maakt, sla je een ander geluid in. Je doolt langs gesprekken, een fontein en hoort vliegtuigen over waaien.
Op de honderdste geboortedag van John Cage zijn de zes musici van Maze opgericht door oud-leden van Ensemble MAE de straat opgegaan om Amsterdam op te nemen voor (Amsterdam) Memory Space. De geluiden worden opgeslagen op band, in het hoofd, of genoteerd op papier en dienen als leidraad voor de compositie. Geluid om geluid te maken dus. Na het opnemen komen de musici bij elkaar om het stuk te spelen. Ieder volgt zijn eigen geluid door een koptelefoon en speelt het na met zijn instrument. Het stuk roept verbijstering op, het klinkt op het eerste gehoor als een warboel. Zes verschillende patronen buitelen over elkaar heen. Wat hoor je precies? En welke geluiden zijn daarvoor opgenomen? Om vat te krijgen op het stuk volg ik een tijdje een van de instrumenten, bijvoorbeeld de piano van Reinier van Houdt. Een paar minuten later stap ik over op de elektronica van Yannis Kyriakides. Zo manoeuvreer ik een eigen weg door het geluidsdoolhof. Er ontstaan meerdere ruimtes waarin je jezelf als luisteraar terugvindt. Enerzijds de zes afzonderlijke geluidssporen, anderzijds de collectieve memory space waarin alles bij elkaar komt. Het stuk leent zich om herhaaldelijk gedraaid te worden. Elke keer is het anders, elke keer hoor je een andere route.