Het Finse Apocalyptica, ooit begonnen als hobbyproject van vier cellostudenten van de Sibelius Academie in Helsinki, bestaat tien jaar en dat dient met verve te worden gevierd. Niemand had de heren ooit kunnen voorspellen dat hun initiële adoratie voor Metallica en het erbij horende debuutalbum Apocalyptica Plays Metallica By Four Cellos zou resulteren in verkoopsucces en uitverkochte zalen. Het debuut ging niet alleen meer dan één miljoen keer over de toonbank, de erna volgende platen lieten een band horen die stilaan weg evolueerde van de initieel gebrachte metalcovers naar een eigen geluid met zelf gecomponeerde nummers, waarin plaats werd gemaakt voor drums en vandaag de dag zelfs zanglijnen. Een paar bezettingswissels niet te na gesproken, blijft de basis van de band natuurlijk de cello, maar wie zou de hulp van een superdrummer als Dave Lombardo niet in zijn voordeel ombuigen? De feestplaat is een dubbel-cd geworden, waarop schijf één de instrumentale carrière van de band behelst. Geen stem te horen, wel een aantal klassieke Metallica-covers (Enter Sandman, Master Of Puppets), maar ook eigen composities, met of zonder drums. Het leuke is dat die eigen tracks kwalitatief evenwaardig zijn aan de vroege klassiekers van de band. Alle platen worden aangedaan, dus we horen nummers van Inquisition Symphony, Cult, Apocalyptica en Reflections en één eerder onuitgebracht nummer, een geniale cover van Angel Of Death. Op het tweede schijfje is het de beurt aan acht nummers met gastzangers. Één onuitgegeven track (met Max Cavalera) naast zeven nummers die op platen als Reflections Revised of de speciale editie van Cult stonden. Op afsluiter Seemann na, waarin oudtante Nina Hagen nog eens van zich laat horen, zeggen deze nummers ons weinig tot niets. De diverse stemmen voegen weinig toe aan de originele nummers, integendeel, de zang maakt de tracks doordeweeks, gewoontjes, mediocre en eigenlijk gewoon slap.