Het Canadese Crystal Castles is na een hiaat van vier jaar terug met een diverse vierde plaat: de groep rond producer Ethan Kath heeft sinds 2015 zangeres Edith Frances aangesteld als vervanger van Alice Glass. Deze laatstgenoemde staat bekend als punkpodiumbeest met een kenmerkende snerpende schreeuwzang, maar wil deze rol niet langer vervullen. Het typische geluid van de band blijft echter als
vanouds electro-melancholisch, een wereld van sonisch misbruik waarin rave-zaagtanden lichaam en geest meedogenloos blijven beschadigen. Op nummers als ‘Fleece’, ‘Enth’, ‘Frail’ en ‘Concrete’ komt dit vertrouwde geluid van de band naar boven. Met name ‘Fleece’ weet te tippen aan het oudere werk, al mist in dit nummer toch wel de attitude van Alice Frances. Het meer geslaagde materiaal op ‘Amnesty (I)’ blijkt echter de iets minder confronterende en meer popachtige tracks: hier komt Edith Frances haar meer kwetsbare al dan niet gemanipuleerde stem het beste tot zân recht. ‘Char’ is de uitschieter van het album, een nummer met een relatief simpele structuur waarin de vocalen fijn meanderen rond een pakkende synthprogressie gecontrasteerd met gedeeltes vol vervormde stemmen, geluiden en drums. ‘Sadist’ weet ook met een lome hiphopbeat fragiele tekstpassages als Youâll be fine mooi te contrasteren met de typische synthpunkaanvallen en stukjes ruis on repeat. In het dromerige ‘Ornament’ en het vrolijke ‘Kept’ worden vervolgens cut-ups van zangtekst gekoppeld aan prettige electropop. En op het album staat als opener ook nog de rijkelijk met ratelende hihats besprenkelde hymne ‘Femen’, gebaseerd op een sample van een koorcover van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’.
‘Amnesty (I)’ is duidelijk een overgangsalbum waarin oude en nieuwe wegen elkaar kruisen en blijkt dat aanpassen aan nieuwe aanwas beter werkt dan te proberen om iemand in een oud keurslijf te persen.