Deacon schudt de handen wel érg los in ‘Guilford Avenue Bridge’. Hyperpop noemen ze dat. Een best wel treffende omschrijving van deze lap elektronische noise en pop die, nerveus en melodieus, meteen kenschetsend is voor het hele album dat in alle opwinding nog nét binnen de grenzen van de goeie smaak weet te blijven. Grenzen opzoeken lijkt sowieso wel een missie van deze man uit Baltimore – anders breng je niet eerst ook een stel platen bij Carpark uit natuurlijk. ‘America’ is zn debuut op Domino en de vraag is niet of Deacon klaar is voor het grote publiek, maar veeleer omgekeerd. Aan zn podiumfratsen zal het niet liggen, maar verder zal niet iedereen deze sonische brok hormonale brutaliteit, met knipogen naar bijvoorbeeld The Prodigy en een hyperkinetische Panda Bear, makkelijk verteren. Lang geleden dat een nummer nog zo energiek uit de boxen spatte als het al langer gratis downloadbare ‘Lots’. Ook met de met distortion overgoten surfpop van ‘Crash Jam’ bewijst Deacon geen man te zijn die je zomaar even alleen laat in een porseleinwinkel. ‘Prettyboy’ duikt in de chillwave, en zet na goed drie minuten Jean-Michel Jarre in het licht. Ook ‘True Thrush’ pakt het relatief rustig aan, met een bijna als kinderwijsje aandoend refrein. Het dreigend-orchestrale ‘USA I: Is A Monster’ heeft meer iets van een hyperventilerende stoet blazers en synths. ‘USA II: The Great American Desert’ slaat een paar drumvellen en een op hol geslagen gameboy stuk op noisy chillwave. ‘USA III: American Rail’ heeft Philip Glass op de i-pod met manische, gestapelde pianoloops. Tot slot staat ook ‘USA IV: Manifest’ het schuim op de lippen met hondsbrutale synths, opgesneden drumpads en hooliganzang die ook na passage nog een paar dagen in je hoofd blijft zitten. Laat ik het zo zeggen: Deacon weet wat energieke rock n scroll is.