Bij FC Gitaren Melancholie & Feedback, is het seizoen ook weer van start gegaan. De Engelse ex eerste klassers van The Telescopes gaan er terug voor. Uit een voorzet van My Bloody Valentine die aangedragen werd door The Stooges kopt men loeihard binnen. Zwaar psychedelische gitaren rammelen met veel feedback, binnen de rock structuren, steevast van de middenstip naar de goal. Als ze zo verder spelen gaan ze zeker hun plaats behouden en met de opkomende rock revival misschien terug doorstoten naar eerste klasse. De ploegen van Clairecords blinken gewoonlijk uit in oer saaie retro shoegazer. Met Monster Movie hebben ze dan ook een interessante Engelse spits in huis die het verschil kan maken. Monster Movie is dan ook een band rond ex Slowdive gitarist Christian Savill. Niks vervelends dan ook deze keer, degelijke space rock met gelaagde gitaar drones een experimenteel randje en dit alles verpakt in bijna pop songs. De equipes rond het Amerikaanse Silber Records zijn goed bezig. Deze keer mag voor hen Mike Van Portfleet solo gaan. Hij was de bezieler van Lycia een darkwave groep die furore maakte van 88 tot 99. Op zijn eerste solo plaat gaat hij resoluut een ander weg op ver van de wave vandaan. Binnen toegankelijke structuren zet hij door veelvuldig gebruik van loops soundscapes op. De gitaar klinkt ver weg maar komt in de vorm van een drone soms toch door de ijsvlakte heen. Van Portfleeds zijn scapes komen zo van de noordpool aangedreven, koud, ondoorgrondelijk maar mooi. De Spaanse eerste klasser Migala staat er weer helemaal en is klaar voor de kampioene titel. Gevoel primeert bij hen nog altijd op inhoud en vorm. Bij hun vorige platen waren de sleutelwoorden al melancholie, Thinderstick, Cohen, Godspeed Your Black Emperor en nu kunnen we op zoek naar een stevige rock referentie. Migala is nog altijd meester in de slepende stukken die zo de desolate Spaanse vlaktes voor de geest halen. Maar de rock doet zeker zijn intrede in hun sound. En als nieuwe referentie voegen we dan ook die andere Spaanse klasse equipe Manta Ray toe. Voor hen waar het spel niet traag genoeg voor kan gaan zijn er nog de Amerikanen van Tiger Saw. Hun tweede langspeler klinkt iets minder nadrukkelijk als Low, de sound is virtuozer geworden. Naast slowcore zijn de alt. Country en folk manifester aanwezig. Degelijk plaat, maar verwacht niks uitbundig.