Eleanora, Oud-Grieks voor fakkel of ‘God van het licht’ in het Arabisch, bestaat sinds omtrent 2006 en is sinds een jaar of drie in de huidige bezetting actief. Het kwintet, bestaande uit Mathieu Joyeux , Jeroen De Coster, Christophe De Ridder, Stijn Witdouck en Robin Broché, bracht in 2014 twee platen uit. Een naar de bandnaam genoemde ep met twee nummers en een split met hun grote helden Amenra, waarop opnieuw het nummer ‘Amenable’ wordt gepresenteerd.
Lovende kritieken waren er toen al, al bleef voortdurend Amenra als vergelijking en ijkpunt opduiken. Dat is net zo goed het geval met de vier nummers (toch drie kwartier) die op hun langspeeldebuut ‘Allure’ prijken. Al is het deze keer een beetje kort door de bocht. De muzikale smaak van de vijf leden bestrijkt een groot spectrum inzake heavy muziek en bevat naast sludge net zo goed hardcore, black metal en alles waar heden ten dage ‘post’ voor wordt gezet. En dat levert resultaat op.
Het elf minuten durende ‘Menis’ opent de plaat. Niet zachtjes en opbouwend zoals heel vaak gebeurt bij dit soort bands, maar meteen vol de beuk erin, met schreeuwende, emotionele zang, donderende drums en loodzware riffs. Even inhouden? Neen, bedankt. Beuken doet Eleanora, waardoor de aandacht naar zich toe gezogen wordt. Ze komen dermate knallend uit de hoek dat de luisteraar andere bezigheden kan vergeten. Elk van de vier nummers toont een andere kant van de band, al blijft de sfeer uitermate duister, maar dat is ook al te merken aan de hoes natuurlijk. Het meest beklijvende vinden wij ‘Sovereign In Mind, Subjected In Kind’. Een slepend stuk waarin alle puzzelstukjes perfect op hun plaats vallen. Eleanora is nog niet helemaal ont’Amenra’t, maar ze zijn zeer goed op weg.