In den beginne was er staal, schroot en industrieel afval. Nihilisme, anarchisme, activisme. Het decor: Berlijnse kraakpanden, desolate spoorwegemplacementen en braakland. In den beginne waren er ook Kollaps (1981) en Zeichnungen Des Patienten O.T. (83). Destijds chaotische erupties uit de marge, geluid om het geluid. Experiment als levenswijze, lawaai als revolutie, lelijkheid als statement. Existentialistische Sturm und Drang. Vandaag zogenaamde klassiekers in het industriële genre. Nadien kreeg het afval een secundaire rol op de achtergrond. Als percussie in een hyperkinetische en polyritmische dans. Halber Mensch (85) en Haus Der Lüge maken van Einstürzende Neubauten een fenomeen dat nationaal zn gelijke enkel kent in toppers als Kraftwerk of Can; en internationaal Throbbing Gristle, Foetus, Test Dept.. Tabula Rasa uit 1993 mag u vervolgens letterlijk nemen. Exit innovatie en radicale creativiteit. Enter klassieke songstructuren, gestileerde sfeerschepping en schoonheid. Nadien volgt de impasse. De oer line-up bloedt leeg en Einstürzende Neubauten stilaan dood. ‘Ende Neu (96), Silence Is Sexy (00) en Perpetuum Mobile (04) zijn in wezen niets anders dan (verdienstelijke) herhalingsoefeningen. De legendarische band van weleer wordt synoniem van artistieke consolidatie en braaf conformisme. De nieuwe habitat: chique kunstpaleizen waar zogenaamde kenners van avant-gardekunst dwepen met Blixa Bargelds Nieuwe Esthetica. Uiteraard bij voorkeur netjes in het (maat)pak en sippend van dure champagne en Zweedse wodka. 2007: Alles Wieder Offen. Open, maar helaas niet hopen. Einstürzende Neubauten is verwelkt tot de Rolling Stones van de industriële scene. Ze hadden bijgevolg al lang de eer aan zichzelf moeten houden.