Een mens kent dan eens een cultband waarvoor ie bewondering kan opbrengen. Eerst ontgoochelen ze ons behoorlijk door een slecht concert weg te geven op het (k-raa-k)3-festival, alwaar ze ons gewoon liedjes presenteren. Boris en gewone liedjes? Dat gaat helemaal niet samen. Een band die een plaat als Absolutego heeft uitgebracht, een auraal orgasme van één track van een goed uur? Die klassiekers op ons losliet als Amplifier Worship en Boris At Last – Feedbacker? Liedjes? Wordt Akuma No Uta eindelijk buiten Japan uitgebracht, heeft het trio ons weer bij ons dierbare delen. De cover refereert aan Nick Drakes Bryter Layter! waarbij de akoestische gitaar werd vervangen door een double neck gitaar/bascombinatie. Geen goed teken. Boris dient eer te betonen aan Earth of aan The Melvins, niet aan een dode treurpier. Het album begint weliswaar zeer sterk met het acht minuten durende, loodzwaar trage Ibitsu maar dan hebben we het gehad. Boris die een Japanse versie van The Stooges neerzet (nummer twee en drie) of die volledig loos gaat in psychedelische jams met niet om aan te horen zang (nummer vier en vijf), neen, god verhoede ons. Het slotnummer kan de cd echt niet meer redden. Met zijn vijf minuten komt de drone niet tot zijn recht. Waar gaan we naar toe? Er zijn geen zekerheden meer. Boris heeft gefaald. Leve Boris de Oude.