Dit album van de Italiaanse gitarist en geluidskunstenaar Giuseppe Ielasi verscheen vorig jaar al op Taylor Deuprees 12K label, maar is nu voor het eerst op vinyl verkrijgbaar. Op vorige platen bediende Ielasi zich veelal van lange, uitgesponnen ambientklanken en drones, als achtergrond voor zachte gitaarimprovisaties. Het resultaat was soms jazzy, soms experimenteel, en altijd mooi – zoals op het album ‘Gesine’ (zie GC #69). Op Aix tapt Ielasi echter uit een ander vaatje. In de plaats van de vrijblijvendheid van de improvisatie die het eerdere werk soms kenmerkte, is een strak geordende structuur gekomen. De nummers zijn nauwgezet opgebouwd uit kort afgesneden fragmenten van vaak onherkenbare akoestische bronnen. Subtiele musique concrète, waarin piano en, incidenteel, trompet de bescheiden melodie verzorgen. Ielasi heeft aandacht voor het geluidsbeeld, waardoor er veel ruimte in de muziek zit, iets wat in zijn eerdere werk nog wel eens ontbrak. Af en toe doet het denken aan een uitgesproken versie van Microstoria, of zelfs aan het eerste album van Murcof, minus de four to the floor-beat. Wat niet wil zeggen dat er geen ritme is; de meeste samples zijn niet meer dan accenten, en alle zich herhalende patronen doen zo nu en dan een abstracte groove ontstaan, die soms jazzy is, en soms aan minimale techno refereert. Uiteindelijk haalt Ielasi ook zijn akoestische gitaar weer tevoorschijn, om de plaat met twee mooie, melancholische nummers weer in de stilte te laten verdwijnen.