Zo moet dat zijn bij bands als Beaten To Death. Kijk op hun Bandcamp voor enige duiding. Dit krijgen we dan voorgeschoteld: ‘Beaten To Death was created in 2010 by bla bla bla bla released four albums and a bla bla bla bla live shows that bla bla bla hope you do too. Bios are boring. Who gives a shit anyway? All you want is to hear the music, am I right?’. Uiteraard hebben ze gelijk. En ongetwijfeld zou de band net zo goed bla bla bla als tekst kunnen hebben, want veel kunnen we er niet van maken. Dat kan de Noren niet schelen. Een ferme portie deathcore annex deathmetal is ons deel. Korte nummers, twee van de twaalf weten zelfs de twee minutengrens te overschrijden, die er aan een grindcorevaart worden ingeramd. Het gros van de titels is ook nog eens in het Noors. De paar die we wel snappen zijn al even onbegrijpelijk. ‘Extremely Run To The Hills’, ‘Boy George Michael Molton’, tja, zoek het dan maar uit. Sarcastisch zijn deze Noren ongetwijfeld. Lak aan conventies hebben ze ook. Kijk naar Mika Martinussens basgitaar, die lijkt weggelopen bij een show van Kiss (Gene Simmons). De gitaar van Martin Rygge klinkt ook al anders dan in het genre gebruikelijk, wegens het bijna helemaal ontbreken van distortion. Drummer Christian Svendsen (alias Bartender) houdt meer van black metal en laat dat ook duidelijk horen. Het maakt van Beaten To Death, waarvan de leden eerder bij onder meer Cumshots en She Said Destroy speelden, een band die anders klinkt dan hun genregenoten, weze het nu black, death of grind. Dat alleen al maakt ze de moeite waard.