Twee artiesten die vanuit een volledig verschillend uitgangspunt een muzikaal verwant verhaal vertellen: uitstekend voer ter discussie. Lukas Ligeti geniet vooralsnog niet dezelfde bekendheid als zijn vader György Ligeti, maar met boeiende projecten zoals ‘Afrikan Machinery’ kan dat slechts een kwestie van tijd zijn. Op zijn jongste langspeler hanteert hij de Marimba Lumina, een door de elektronicapionier Don Buchla gebouwde elektronische duimpiano. Ligeti samplet en bewerkt de buitenaardse klanken, en kruidt ze met traditionele instrumenten en Afrikaanse reisgeluiden. De cd vormt een boeiende verrassing; Ligeti’s manier van werken verschilt danig van andere elektronica/samplekunstenaars. Niet in het minst zal ’s mans opleiding als drummer daar voor iets tussenzitten. De percussieve aanpak, waarin wilde ritmes over elkaar heen tuimelen, biedt een logische opvolger voor wie het minimalisme weinig meer te bieden heeft.
Ook Melissa St. Pierre bewandelt het postmoderne pad, op zoek naar vernieuwing. Haar ‘Specimens’ draait vooral rond het geluid van prepared piano (een duidelijker referentie naar John Cage lijkt niet mogelijk), dat ze in samengebalde songs spaarzaam tooit met samples, elektronica en dergelijke meer. Ook in haar composities staat dus het percussieve karakter van een bij uitstek melodisch instrument in de schijnwerpers. Een uitstekende paradox, die bewijst dat met wat vindingrijkheid en talent gerust de klassieke regels van de kunst overboord mogen worden gegooid. De twee langspelers bieden elk op hun eigen wijze vernieuwende inzichten in de evolutie van de traditionele Westerse muziek en stellen haar grootmoedig open voor exotische invloeden.