Lees je nog verder als we Franse postrock zeggen? Flink zo. Er staat trouwens niet zomaar film in de groepsnaam van dit vijftal. De klassieke rolbezetting van een echte rockgroep wordt bij Microfilm opgesmukt met samples van films uit de jaren 1950, die ook als rechtstreekse inspiratiebron voor de desbetreffende tracks fungeren. Omdat er geen zangpartijen of songteksten zijn, wordt het aan de samples overgelaten om het verhaal te vertellen: seksuele voorlichtingsfilms, huilende wind, dialoogflarden, hilarische waarschuwingen tegen drugs, psychiatrische erotiek, enzovoort. De kracht van het vierde album van Microfilm, zit hem in het contrast van de reactionaire boodschappen die bovenop progressieve (naar jaren 1960 normen tenminste) en psychedelische muziek geplaatst worden. Microfilm is wel zo verstandig om deze handelwijze niet mordicus in elke track toe te passen, en laat regelmatig de muziek en onze fantasie het werk alleen opknappen. Zo landt deze cd elegant tussen de meest trippy live momenten van Pink Floyd, krautrock en moderne shoegazepsychedelia in.