Helaas, nog maar een toevoeging aan de ontgoochelingen van 2013. Terwijl Ikonika ontzettend veelbelovend speels en timide uit de hoek kwam op haar debuut Contact, Love, Want, Have, heeft ze deze keer niet haar zoektocht maar het resultaat van maanden zwerven in ritmes gegoten. De chiptunes op opener Mise En Place herinneren aan vroeger en even springt het hart een gat in de lucht. Ook de vrolijke housedeun Beach Mode (Keep It Simple) met Jessy Lanza klinkt als een veelbelovende hit. Maar dan stuikt de vindingrijkheid van Ikonika in elkaar en tovert ze slechts een hoopje house-geïnspireerde 8bits-plichtige deuntjes die eindeloos doorgaan. Tot vervelens toe. Af en toe neemt ze wat tempo terug, overdenkt het geheel en barst dan weer uit in een aanstekelijk optimisme, als je daar nood aanhebt. Het voelt bij momenten als een kijk eens, ik kan best vrolijk zijn-statement. En laat dat net de betere momenten overschaduwen zoals de electrofunk op Manchego, of het ingetoge licht euforische Let A Smile Be (Y)Our Umbrella. Maar eens bij Lights Are Forever is er een overdaad een hetzelfde synthgeluid, klinken de loops wel enorm beperkt in variatie en wordt elk nummer uitgerokken tot een single-verdraagbare lengte. En daar gaan de wervelende arpeggios op Mega Church ook niets meer aan verhelpen.