Aires alias Isabel Fernandez Reviriego maakt deel uit van de opbloeiende Spaanse beweging waarin ongebreideld geëxperimenteerd wordt met de grenzen van de reguliere popmuziek. De jongedame, die consequent in haar moedertaal zingt, maakte in het verleden deel uit van de inmiddels opgeheven band Charades, waarin ze gitaar speelde en zong. In 2012 debuteerde ze solo met de in Spanje zeer goed ontvangen plaat ‘La Magia Bruta’. Voor de opvolger van ‘Mermelada Dorada’ uit 2014 blijft ze bij de overstap naar het label La Castanya. Ze kiest er nog steeds voor alle nummers zelf te schrijven en ook alle instrumenten zelf te bespelen. Het is meestal verre van duidelijk of Reviriego vooral synthesizers gebruikt of ook echte instrumenten bespeelt, al is haar verleden als gitariste een aanwijzing dat ze wel het een en ander in haar mars heeft. De liedjes zijn een soort op elektronica drijvende pop. Een beetje dromerig en naïef, want het is vooral de stem van Aries die de aandacht naar zich toe trekt. De beats zijn eerder ingetogen. De harmonieën twijfelen tussen de psychedelica van Brian Wilson en warme elektronica. Bij Aries is namelijk geen plaats voor negatieve emoties in wat voor vorm dan ook. Ze is een soort ingetogen, vrouwelijke versie van Panda Bear, die alleen het spoor bijster raakt in de afsluiter en tegelijk het titelnummer. Alhoewel, bijster. Het nummer duurt met zijn elf minuten een derde van de tijdsduur van de plaat en laat vooral een artiest horen die speels met haar instrumenten experimenteert en er een zweverig quasi instrumentale droommuziek mee creëert. Uiteindelijk is dit best een leuke plaat uit onverwachte hoek die voor liefhebbers van popmuziek met een gekke insteek zeker valt aan te prijzen.