Voor de gemiddelde Gonzo-Circus volger had de tweede avond van het Amsterdam Dance Event een top bezetting. Ga maar na: Jeff Mills, Flying Lotus, Bomb The Bass, Oval en Global Communications. Wat jaloersmakend programma! Helaas, ze speelden niet allemaal op dezelfde plaats maar wel vaak op hetzelfde tijdstip.
In het Bimhuis organiseerde Viral Radio een Hyperrhythm avond met vernieuwende electronische muziek. De Berlijner Markus Popp zou hier als Oval, na een afwezigheid van bijna tien jaar, acte de presence geven. En daar stond hij dan, eenzaam en alleen achter een te hoge tafel met slechts een laptop. Gekleed in een ruitenbloes en kauwgom kauwend speelde hij nonchalant en emotieloos met zijn muis en leek hij in niets op mijn electronica ‘held’. Hij bracht materiaal van zijn nieuwe album ’0’ (op Thrill Jockey). Zijn glitches en clicks & cuts klonken loepzuiver en knisperend helder. Bovendien knetterde het uit de speakers. Desondanks was de hele set-up niet boeiend. Gelukkig waren achter hem de gordijnen open, zodat er altijd het panorama op Amsterdam lonkte.
Het concert van Phonophani (= Espen Sommer Eide) daarentegen was een genot voor oog en oor. Hij trakteerde ons op knisperende electronica, gestoorde noise, ruis en glitches. Belangrijkste instrument hierbij was de concertina (een klein soort achthoekige, accordeon). De luchtklanken hiervan leidde hij al knoppend draaiende door allerlei apparatuur de zaal in. Phonophani ontpopte zich als een echte electronische ambachtsman, iets wat hij op zijn laatste album ‘Kreken ‘ (Rune Grammofon) ook uitdraagt.
Das Ding
Meest opvallend ADE-gebeurtenis was wat mij betreft de Minimal Wave party in OT301. Zeker na lezing van het boeiende en verhelderende Minimal Wave artikel, van Serge de Pauw in Gonzo 99, was ik erg nieuwsgierig naar de muziek van die avond. DJ en labelbaas (van het Amerikaanse Minimal Wave Recordings) Veronica Vasicka stelde wat dat betreft niet teleur. Vakkundig mixte zij, vaak obscure, jaren 1980 synthipop met electronische wave zoals die te vinden is op haar eigen label. Hoogtepunt van deze avond was het optreden van Das Ding; een Nederlandse electronica act die in de jaren tachtig een aantal, tegenwoordig zeer gezochte, cassettes uitgaf. Grote man achter Das Ding was en is Danny Bosten. Zijn muziek werd herontdekt door Minimal Wave, die dit jaar de LP ‘H.S.T.A.’ uitgaven met oud Das Ding materiaal. Hoewel Das Ding nauwelijks heeft opgetreden ging Danny Bosten toch in op de uitnodiging van het Amerikaanse label om in Amsterdam op hun labelavond op te treden. Zodoende stond Das Ding met drie man op het podium in OT 301. Ze deden acht nummers die uiteenliepen van swingende synthipop (‘Wo Ist Das Ding’) tot donker gekleurde electrowave (de Joy Division cover ‘A Means To An End’). Op wat kleine slordigheden na en de wat onervaren houding van de zanger, was een boeiend concert met allemaal oude nummers die lekker eighties en analoog klonken. Dat was des te opvallender omdat de muziek uit laptops kwam! Ter gelegenheid van dit optreden brengt Das Ding bij het Amsterdamse Rush Hour een 7 inch single uit met drie oude tracks.