Attila, de band uit Georgia, Atlanta en niet de legendarische Attila uit de geschiedenisboeken, probeert het verleden nieuw leven in te blazen. De band wil graag als een horde op hol geslagen mammoeten het metallandschap hertekenen. Daar slagen ze uiteraard niet in, integendeel. Het kwintet bestempelt zich graag als een deathcore- of metalcoreband. In onze oren klinkt dit vijfde album – het eerste dat we horen en het tweede dat werd geproduceerd door Joey Sturgis (ook Asking Alexandria, The Devil Wears Prada, We Came As Romans) – eerder gedateerd. Veertien liedjes staan er op de plaat, al zitten er een paar tussen die zeer kort zijn en veeleer een gedeclameerde brutale of schunnige (g)rap zijn. Grunten, cleane zang, grooves en beats wisselen de hardcorestukjes af. Crossover dus. Willen ze zo groot worden als Linkin’ Park? Geen idee. Van ons mogen ze hoor, als wij er maar niet bij hoeven te zijn. Niet dat ‘About That Life’ slecht klinkt. Hier en daar zitten er leuke fragmentjes in, maar al snel gaat de hele boel vervelen. Het klinkt allemaal een beetje nodeloos opgefokt om toch maar plezier te maken, hebben of leveren. Inderdaad, een funbandje. Met humor, want ze verzamelen alle negatieve quotes over deze plaat, en dat zijn er heel wat, op een speciaal ervoor ontworpen website. Kan deze er ook bij.