Het Italiaanse duo Ovo treedt graag gemaskerd op, terwijl ze uit hun drums en gitaar de meest woeste en extravagante klanken produceren. Elke plaat die ze uitbrengen, gaat een stapje verder inzake extremiteit en elke keer opnieuw proberen Stefania Pedretti en Bruno Dorella hun eigen grenzen te verleggen. In het verleden gebruikten ze totale improvisatie voor ‘Assassine’, waarmee ze in 2001 debuteerden. Ze exploreerden de jaren erna hun verdere kunnen en kwamen uit bij radicale noiserock. ‘Crocevia’ (op Load Records) en ‘Cor Cordium’ (reeds op Supernaturalcat) zijn daar een ontegensprekelijk bewijs van. Met zijn tweeën (een paar elementen van een drumstel, gitaar en stem) bouwden ze een muur van lawaai op, waarin toch telkens iets of wat van een lied was te herkennen. Voor ‘Abisso’ heeft het duo zijn instrumentarium behoorlijk verbreed, door toevoeging van samples, field recordings, drumcomputers en synthesizers. Dat wil echter niet zeggen dat Ovo plots toegankelijker is gaan klinken. Integendeel. Van de minimalistische noiserock van de eerdere platen is niet veel meer over. Radicaal experiment overheerst, waarin we in bijvoorbeeld ‘Tokoloshi’ de geest van The Butthole Surfers ontwaren. Geflipt is het minste wat we kunnen zeggen van het gros van de nummers. En dan is er nog ‘Fly Little Demon’, de afsluiter (op het varkensgekeel op ‘Fame’ na) die ook het sleutelnummer van de plaat is. Ovo krijgt assistentie van Evangelista, de band rond Carla Bozulich, die hier alle registers mag opentrekken. Het lijkt Diamanda Galás in gevecht met Khanate, wiens Alan Dubin (ook Gnaw, ex-OLD) eveneens een handje komt bijsteken. Het is een lang, uitermate overdonderend nummer en een duidelijke indicatie dat Ovo nog steeds in staat is om zich elke keer creatief te vernieuwen en ondanks hun minimale opzet met elke plaat opnieuw weet te verbazen.