De titel van Minizzas derde cd verwijst, inderdaad, naar de fameuze roman van Joris-Karl Huysmans uit 1884. De roman À Rebours geldt als een hoogtepunt in de decadente literatuur van eind negentiende eeuw; Huysmans verhaalt over hertog Des Esseintes, die zich teleurgesteld in de wereld en de mensen terugtrekt op een landgoed en daar tracht een volkomen kunstmatig paradijs voor zichzelf te scheppen. Dit decadente uitgangspunt wordt in passende vorm vertelt met aandacht voor geuren, kleuren, texturen en gevoelens. Minizza Rainier Lericolais, Franck Marguin en Geoffroy Montel, hier ondersteund door zes oud-collegas gebruikt de tekst van Huysmans niet letterlijk, maar tracht de sfeer van de roman te herscheppen. Hoe doe je dat: een esthetisch verfijnde, anti-naturalistische, sterk zintuiglijke en met spleen en walging doorregen muziek maken? Minizza schept vooral sferische geluidsomgevingen, die bij tijd en wijle vloeiend overgaan in melodieën. Het gezelschap brengt met een ruim assortiment aan instrumenten en elktronica een mengsel van pop, elektronica en experimentele muziek. Zo creëren Minizza en vrienden in de eerste nummers met bijvoorbeeld bellen, vibrafoon, piano, computers en gitaren een sfeervolle setting voor de teksten. De voordacht van de Franstalige teksten fraai door Marguin gedaan neemt een centrale plek in. Van melodieën is nauwelijks sprake, totdat in De la Nature Des Choses plots basgitaar, drums en piano een popachtig nummer creëren, aangevuld met sax en klarinet. Zo ook klinkt verderop plots een bijna toegankelijk liedje (Odeurs & Parfums), al kan met gerust hart worden gesteld dat het geen hitlijstgeschikte popmuziek is. Elders duiken oosterse percussie, belcanto en kunstmatige vogeltjes op, temidden van redelijk abstract, fragmentarische composities. Is het als verklanking van Huismans werk decadente muziek? Dat blijft moeilijk te zeggen, maar zeker is dat Minizza met verve slaagt om duister, weemoedig en in zichzelf gekeerd te klinken.