Wanneer er Kunst bij komt kijken, kan je er gif op innemen dat Mike Patton er bij betrokken is. Niet alleen bij zijn vele bands en projecten zoals Fantômas, Mr. Bungle, Tomahawk of Peeping Tom, maar ook bij de vele samenwerkingen die hij in de loop van de jaren bijeen sprokkelde. Patton is in alles het schoolvoorbeeld van een workaholic. Is hij niet op tour, zoals recent met John Zorn of Zu bijvoorbeeld, dan zit hij in de studio of runt hij zijn label, Ipecac. Het was dan ook louter een kwestie van tijd vooraleer hij op de proppen zou komen met een volwaardige filmscore. Het soundtrackachtige The Directors Cut van Fantômas was een eerste vingeroefening; met de muziek voor de zwart-witte kortfilm van Derrick Scocchera, is ook dat aspect van Pattons kunnen geconcretiseerd. In tegenstelling tot heel wat andere voorbeelden is de muziek sterk genoeg om op zichzelf te staan. Wie de bijgeleverde dvd bekijkt én beluistert, zal bovendien ook de verschillen merken met de cd. De muziek duurt zelfs langer dan de film! Voor A Perfect Place ging Patton aan de slag met het soort bizarre, bombastische jazz die we ons nog herinneren van Wiseblood, het manische bigbandproject van Jim Thirlwell (Foetus). Patton kan niet camoufleren wie zijn grote voorbeelden zijn –Ennio Morricone, Jerry Goldsmith, Ray Mancini, John Barry– maar tegelijkertijd heeft hij als muzikant de maturiteit bereikt om ook in Hollywood ernstig genomen te worden. A Perfect Place is, kortom, het zoveelste bewijs van zijn haast ongeëvenaarde talent.
Een neus voor andermans talent is ook de bestaansreden van Ipecac en met 30 Days Of Night blijven we bij de soundtracks. Ditmaal gaat het om een score die ex-Air-drummer Brian Reitzel componeerde voor een vampierenfilm gebaseerd op de gelijknamige stripserie van Steve Niles. Reitzels naam dook ook op bij de aftiteling van onder meer The Virgin Suicides en Lost In Translation, een dilettant is hij dus in geen geval. Ondanks het thema blijft Reitzel ver weg van voorspelbare paden. Dark ambient à la Lustmord is zijn soundtrack alleszins niet geworden. Evenmin is het de spookmuziek geworden die we (ook) op basis van het artwork meenden te verwachten.