De Nederlandse band Salt Supply werkte vanaf 2004 aan hun debuutalbum A Lighter Weight, A Stronger Back. Acht jaar werk aan een plaat die pas eind 2012 verscheen, op het label esc.rec. Een rijkelijk late recensie in Gonzo (circus)kan er dan ook nog wel bij. Het is dan ook een plaat waar de enorm lange incubatietijd in terug is te horen, en die vraagt om een luisteraar met tijd en aandacht. Aandacht die beloond wordt met talloze prachtige post- en indierockkleinoden, die hoorbaar zijn beïnvloed door Radiohead en Tortoise, maar die ademen en verrassen door de vele sterke composititorische en productionele vondsten. Zoals Scarborough dat halverwege onder het zeeoppervlakte lijkt te verdwijnen, de gamelan in Lake Toba en het meesterlijke Master Says, dat subtiele coupletten afwisselt met een drammerig intens refrein. Niet dat alle nummers zo sterk zijn. Sterker nog, als je erop gaat letten, zitten er vrij veel niemendalletjes en onafgewerkte ideeën tussen. Maar de plaat is heel slim opgezet als een collage waarin al die op zichzelf niet allemaal sterke stukken samen een doorlopend geheel vormen dat groter is dan de som der delen. Een doorlopende suite à la Abbey Road, dus, met ongeveer net zoveel instrumentale intermezzos als echt uitgewerkte songs. De band gaat daarmee dapper de bij voorbaat al verloren strijd aan tegen de hedendaagse iPod Shuffle-luisteraar. Dat, plus het feit dat de band inmiddels al lang ter ziele is en de plaat dus niet live gaat promoten, maakt het bereiken van een groot luisterpubliek vrijwel onmogelijk. Maar de schatgravers die de plaat wel weten te vinden, zullen hem koesteren als het kleine meesterwerkje dat het is.