Of je het idee van het Anthropoceen onderschrijft of niet, het valt niet te ontkennen dat de mens een verwoestende invloed heeft op de planeet Aarde. Die aftakeling, en de politieke onttakeling waar hij mee gepaard gaat, vormen het uitgangspunt van ‘A Gradual Decline’, het debuutalbum van Anthony Tombling, alias CUTS. De plaat staat vol mid-tempo nummers met een wijds geluid, elektronische beats, zacht suizende gitaren in mineur en cinematische synthesizerpartijen, badend in galm. Als Tombling een schilder was, gebruikte hij vooral grijstonen en hele grote doeken. Muzikaal beweegt CUTS zich ergens tussen de warme fuzz van My Bloody Valentine en de artistieke beats van Massive Attack circa ‘100th Window’. Soms zet een eenzame piano of een partij strijkers de zwaarmoedigheid kracht bij. Gezongen wordt er niet, hooguit duikt hier en daar in de schaduw een stem op voor extra textuur, en met het gebrek aan ankerpunten is het niet altijd even makkelijk is de verschillende nummers uit elkaar te houden. De filosoof Timothy Morton bedacht voor fenomenen als de opwarming van de Aarde de term ‘hyperobject’, zaken die zo enorm zijn in ruimte, tijd en complexiteit dat ze zich niet met normale begrippen laten beschrijven. ‘A Gradual Decline’ klinkt als een soundtrack voor zo’n hyperobject: meeslepend, gestaag en met de melancholie die komt met de onvermijdelijkheid. Want erg strijdbaar is Tombling niet; eerder vertwijfeld, en uiteindelijk berustend in het lot.