My Education uit Austin timmert reeds meer aan tien jaar aan de postrockweg. In het geval van dit kwintet hoeven we geen vergelijkingen te trekken met bijvoorbeeld Explosions In The Sky omdat de Texanen een uitweg proberen te vinden uit de standaarden van de postrock. Ze proberen dat te doen door zowel klassieke elementen als ambienttoetsen toe te voegen, wat het merendeel van deze, hun zesde, plaat behoorlijk fris doet klinken. Roboter-Hohlenbewohner is daar een mooi voorbeeld van. Het nummer straalt een melancholische sfeer uit en hoeft het niet te hebben van crescendos of verstilling. Uiteraard is de song, net als de volledige plaat, instrumentaal. Een viool, tambourijn en pedal steel maken hier integraal deel uit van het instrumentarium, wat het nummer een eigen toets meegeeft. De triestheid die bij elke noot tevoorschijn wordt getoverd, heeft mee te maken met het feit dat de song, net als de hele plaat eigenlijk, is opgedragen aan Jerry Fuchs. Die kerel was tot 2009 de drummer van het bevriende Maserati maar stierf na een val in een liftschacht. Vooral het eerste deel van de plaat is gedrenkt in serene triestheid en rouwverwerking. Dat de band ook gewoon stevig postrockend uit de hoek kan komen, tonen ze aan met het epische, elf minuten durende Happy Village, dat doet denken aan de hevigere ogenblikken van Mogwai en coryfeeën Godspeed!You Black Emperor. In afsluiter Homunculus trekt het vijftal alle registers open en zet een potige rocksong neer die een mooie finale vormt voor een eerlijk album vol heerlijke postrock die zich niet aan de voorgeschreven regeltjes wenst te houden. My Education is één van de weinige bands in het genre die bij elk album een stevige stap voorwaarts weet te zetten en zo ook doorwinterde genreliefhebbers blijvend weet te overtuigen.