Rotterdam. Twee Portugezen en een Duitser hervinden hun creatieve vrijheid in de havenstad, ver weg van eigen moederland en het trio Albatre wordt geboren. De kernleden Hugo Costa (alto sax), Gonçalo Almeida (bas) en Philipp Ernsting (percussie) houden van wilde freejazz improvisaties waarbij er ook plaats is voor donkere industriële rocksferen. Aangespoord door het vrije lawaai van Fushitsusha jagen ze een eigen schizofreen geluid na voor maximale impact, waarbij explosieve speelstijlen en extreme volumes hand in hand gaan zoals op ‘A Descent Into The Maelström’. De eerste twee composities ‘Nautilus’ en ‘Maelström’ dragen dit geluidsetiket trots mee, evenals ‘Aphotic Zone’ dat na een kort Afrikaans aandoend intermezzo van saxofoon opnieuw de duistere weg opzoekt. In ‘Deep Trench’ komt er geen respijt en razen de heren duivelsvlug door en ‘Vampyroteuthis Infernalis’ is inderdaad de onbarmhartige lofzang recht uit de vampierenhel. Het is de gitzwarte klank van een band die Roadburn op hun lijf gekerfd lijkt te hebben. De slotcompositie ‘Albatrossia’ is welhaast het eerste ‘rustmoment’ met doemende drones op een trage mars van zware, bebloede countryblues en ruige effecten, perfect voor een smerig afrekenmoment in een horrorfilm. Een soundtrack voor een dergelijke film zou zeker niet misstaan op hun cv – ook al zijn er vampierenfilms genoeg en is het zelfs daar tegenwoordig drummen geblazen om experimentele donkere klanken te mogen maken. Met Albatre zit je niet even rustig thuis met een whiskey in de hand, maar ergens in een donker hol om jezelf te laten aftuigen door sadistische geluidssferen om verlossing te vinden voor al je zonden.