Drie nieuwe releases van het Belgische Veglia records die ons lekker aan het puzzelen zetten. Zoals gewoonlijk is het een beetje zoeken naar informatie over welke artiest schuil gaat achter de geproduceerde klanken op deze schijfjes, en zijn de hoesjes gedrenkt in huisvlijt waardoor het soms een heksentoer is om te achterhalen wat de titel van een bepaalde release is. De site brengt raad, maar ook daar is verder geen info over de artiesten te vinden. De klanken primeren alle overige weetjes, zodat we zonder vooringenomenheid kunnen luisteren. Het schijfje van Sb heeft bijvoorbeeld zo zijn kuren. De cd-speler duidt een tijdsduur van een half uur aan, maar uiteindelijk krijgen we één track van een achttal minuten, een verstilde haperende drone met hier en daar wat didgeridoo. In de pc lukt het evenmin, de bekleefde cdr draait dol. Gewild of niet, dit is een pestschijfje van een negenkoppige bende. Piediepie is een noiseproject van vier leden van de Hondenkoekjesfabriek. Een klein half uurtje surrealistische elektronoise met behoorlijk wat industrial, die doet terugdenken aan het vroegere tapecircuit. Het gros van het geleverde materiaal is aangenaam lawaai, maar door halfweg een abominabel slecht opgenomen live-stuk te plaatsen, wordt de sfeer wel om zeep geholpen. Julian Bradley maakt deel uit van het collectief Vibracathedral Orchestra en zal daardoor sneller een belletje doen rinkelen. Op deze overvolle schijf vinden we een hoop solowerk terug uit de periode 1997-2000, dat voorheen alleen op tapes te krijgen was. Weinig innoverende noise wordt afgewisseld met intrigerende en langgerekte drones. Door de variatie blijft dit schijfje, ondanks een aantal zwakkere nummers, toch de hele rit boeiend luistervoer. Het voegt weinig toe aan wat hij met zijn moederband op cd uitbrengt, maar ter verdere exploratie kan dit schijfje wel tellen.