A Child Of Divorce is het tweede album van dit trio uit New Jersey. En als we op dit album moeten afgaan, en het debuut heeft een beetje weg van dit schijfje, dan hoeven we het niet te horen. Zeven nummers staan er op A Child Of Divorce en elk nummer lijkt gemaakt door een andere band. Van enige samenhang tussen de songs is absoluut geen sprake. Veel stukken zijn grotendeels instrumentaal, dus qua tekst vinden we ook geen samenhang. En als er veel zang is, zoals in afsluiter Youre Nobody schreeuwt men dusdanig dat we er toch geen snars van snappen. Misschien willen de leden van de band iets verwerken, een mislukte abortus waardoor ze op de planeet rondlopen bijvoorbeeld, maar veel helpt het allemaal niet. Ze gaan eerst rustig aan het friemelen, denken dan dat ze postmetal of grind moeten spelen, postrock of pop, quasi akoestisch en dan noisy. Misschien bouwen ze in de zeven nummers wel iets op, zou kunnen. Geen idee eigenlijk, de hoes zegt wel iets, maar die krijgen we niet in handen. Alleen een downloadlink, en voor de rest nada, noppes, niente, nul, zero. Laat ze maar met hun tong spelen, de stick is leeg, de plaat in het nihilisme gegooid tot er niets meer van overblijft. Echtscheidingskinderen hebben het soms moeilijk, recensenten zonder een treffelijk fysiek exemplaar voor een recensie eveneens, al is het van een andere orde. En hier ontbreekt elke orde, elke structuur in de plaat. Daar kan ons autistisch brein niets mee.