Toen Robert Wyatt de vier tracks van ”68′ opnam (in 1968, jawel), had hij er net twee tours opzitten met The Soft Machine in het voorprogramma van The Jimi Hendrix Experience. Het was dan ook op uitnodiging van Hendrix dat Wyatt de studio indook. Op dat moment was ‘The Soft Machine’ nog niet verschenen – ”68′ dient dan ook in het licht gezien van een jong en zoekend artiest. Verwacht u dus niet aan de superieur verfijnde psychedelische synths van ‘Rock Bottom’, maar aan een eerste zoektocht naar een eigen geluid. Véél piano en orgel (Wyatt neemt zelf de meeste instrumenten voor zijn rekening, maar Soft Machine-collega’s Mike Ratledge en Hugh Hopper springen hier en daar bij, en Hendrix bast zowaar op ‘Slow Walkin’ Talk’. Hoewel Wyatt op dat moment amper 23 is, zijn alle klassieke elementen al aanwezig, inclusief ’s mans unieke zangstem.
Een aantal van deze opnames zou later als basis dienen voor materiaal van The Soft Machine en Matching Mole. Zo werd ‘Rivmic Melodies’ hernomen op The Soft Machine’s ‘Volume II’ en ‘Moon In June’ figureerde in een aangepaste versie op ‘Third’.
Maar is ”68′ ook los van alle historische context een beetje een luisterervaring? Toch wel. Zo is het reeds genoemde ‘Rivmic Melodies’ zelfs in deze vroege versie al een hele rollercoaster. De song begint als een chaotisch-absurde lezing van het alfabet, om vervolgens in activistisch water te belanden – “If I were black and I lived here / I’d want to be a big man in the FBI or the CIA / but as I’m not and of course I don’t and as I’m free, white and 21 / I don’t need more power than I got, except for sometimes, when I’m broke” – om te eindigen in een variant van het Spaans waar verder geen touw aan vast te knopen valt. Al bij al een mooie voorbeschouwing op Wyatts latere tekstuele vermenging van geestige nonsens met politieke stellingnames.
Af en toe wordt er wijfelend gemusiceerd (wanneer het twintig minuten durende ‘Moon In June’ van soul-track in prog-monster ontbolstert, gaat dat eerder sputterend) maar alles welbeschouwd luisteren we hier dan ook naar opgepoetste demo’s, waar nooit een echt release-plan aan vasthing.
Wie nog geen platen van Wyatt in de kast staan hebt, begint beter met ‘Rock Bottom’, maar Wyatt (of Hendrix) completisten weten wat hen te doen staat.