Het debuutalbum van King Krule leek er nooit te komen. De roodharige Archy Marshall schreef zijn eerste nummers toen hij twaalf was, en wordt al jarenlang getipt door de hipste blogs ter wereld. De Brit hield de interesse in zijn persoon levend via gastoptredens, alter egos, en een handvol uitstekende nummers. Na al die jaren – je zou haast vergeten dat Marshall nog maar negentien lentes telt – komt hij eindelijk met zijn eerste langspeler aanzetten. In zijn thuisland barstte meteen een strijd los tussen de hiphopgemeenschap en de indiewereld, die Krule beiden willen binnenrijven als nieuwe Messias. Begrijpelijk, want op 6 Feet Beneath The Moon presenteert Krule zich als een puike verhalenverteller, in de trant van Mike Skinner, met de rechttoe rechtane attitude van een Joe Strummer. Krule beklemtoont zijn klinkers en braakt zijn teksten haast ontsteld uit. When I look into the sky there is no meaning/ There is nothing to believe in, fulmineert de jonge snaak in Has This Hit. 6 Feet Beneath The Moon creëert een gevoel van twijfel en gelatenheid, dat gevoed wordt door een kil fundament van echoënde gitaren. Op Bathed In Grey omschrijft Krule de klankkleur van zijn debuut dan ook terecht als The darkest shade of blue. Tijdens de tweede helft van de plaat komt Krule helemaal los en wordt het muzikaal wat gevarieerder. Zo trekt hij een blik blazers open op A Lizard State, en roept het op triphopbeats gestoelde Will I Come de sfeer op van Tricky‘s Maxinquaye. Of Archy Marshall nu in wezen een rapper of een rocker is, doet er finaal niet toe. Op 6 Feet Beneath The Moon spreidt hij genoeg talent tentoon om beide werelden te behagen- en wie weet wel te verzoenen.